થોડો વગડાનો શ્વાસ ~ જયંત પાઠક થોડો વગડાનો શ્વાસ મારા શ્વાસમાં પહાડોનાં હાડ મારા પિંડમાં ને નાડીમાં નાનેરી નદીઓનાં નીર;છાતીમાં બુલબુલનો માળો ને આંગળીમાં આદિવાસીનું તીણું તીર;રોમ મારાં ફરકે છે ઘાસમાં,થોડો વગડાનો શ્વાસ મારા શ્વાસમાં. સૂરજનો રંગ મારાં પાંદડાં પીએ...
મારી અંદર વસે છે એક સુકુંભઠ્ઠ ગામ એની ખરબચડી શેરીઓમાં હું સતત પડું આખડું ને લોહી ઝાણ થાઉં રેતીની ડમરીમાં અટવાય ઓશિયાળું હાસ્ય વહાલનું એકાદ વાદળ કણસતી નસોને જડે તો ચસચસ ચાટું મને વીટળાઇ વળે છે એક ઘનઘોર ઇચ્છા આખાયે...
મનમોજી~સંજુવાળા અમે અમારા મનના માલિક મસ્ત મિજાજી મોજીજૂઈ મોગરા પહેરી-બાંધીભરી બજારે નીકળવામાં શું લાગે બટટૉજી? કરું વાયરા સાથે વાતો, ચડે અંગ હિલ્લોળ તો થોડું હીંચુંકિયા ગુનાના આળ, કહો ક્યાં લપસ્યો મારો પગ તે જોવું નીચું?તે એને કાં સાચી માની, વા-વેગે...
મારી પોતાની કબર પર હું રોજ ફૂલ મૂકું છું વહેલી પરોઢના ઉજાસમાં ઊગતા સૂરજને કહું છું જો તને ચાહતી એક એકલવાયી સ્ત્રી હવે પથ્થર બની ગઇ છે તારા પ્રથમ કિરણ પર માત્ર એનો જ હક્ક છે. મધ્યરાત્રિના ચંદ્રમાના પ્રકાશમાં મારી...
પર્વત ઉપર ખીણ ઝળુંબે ખીણમાં નભ પડઘાતું આજે આ કેવું થાતું! હલ્લેસાની પાંખે ઉડે હાલકડોલક હોડી મધદરિયે જઈ ડૂબકી મારે કાંઠા પરની કોડી એક તણખલું પાંખ પ્રસારી આકાશે ઊડી જાતું આજે આ કેવું થાતું! માછલીઓની માફક લસરે ટેકરીઓનું ટોળું પંખીને...
એક શીશીમાં પૂરી ધૂમાડો હાથથી એનો ઘા કરીએ ને ભીંત ફૂટેતો માની લઈએ એક સદીનું મોત થશે એ સાચું ! ભીંત ફૂટતાં રામ નીકળે, એક મૂરખનું નામ નીકળેઅને અશ્વનાં રસ્તા જેવું દ્રશ્ય સમયનું સાફ નીકળે….એક ઝાડનાં પાંદ સમા મનને ઓળંગી...
મારી આંખે કંકુના સૂરજ આથમ્યા… મારી વે’લ શંગારો વીરા, શગને સંકોરો રે અજવાળાં પહેરીને ઊભા શ્વાસ | મારી આંખે કંકુના સૂરજ આથમ્યા… પીળે રે પાંદે લીલા ઘોડા ડૂબ્યા; ડૂબ્યાં અલકાતાં રાજ, ડૂબ્યાં મલકાતાં કાજ રે હણહણતી મેં સાંભળી સુવાસ ! મારી...
સાત સીમાઓ તોડી મેં તો ઓછી ઉંમરમાંસૂરજ સામે દોડી હું તો ઓછી ઉંમરમાં અજવાળું અજવાળું મારી ઓછી ઉંમરમાંવીજળીને પંપાળું મારી ઓછી ઉંમરમાં રોમ રોમ ટમક્યા તારા ઓછી ઉંમરમાંછાતી ફાડી નીકળ્યા દરિયા ઓછી ઉંમરમાં કાચાં ખડકો ખેડયાં મેં તો ઓછી ઉંમરમાંઅંધારા...
ચટ્ટાનો ખુશ છે ખુશ છે પાણા પથ્થર વધી રહી છે એની વસ્તી ગામ, શહેર, નગર… પેલી પર્વતશિલા હતી કેવી જંગલ આડે સંતાયેલી હવે આખ્ખે આખ્ખો પર્વત નાગોપૂગો બિચારો ફાટી આંખે જોઇ રહ્યો ને રોઈ રહ્યો કોઈ નથી એનું તારણ હારી ગયા ને...
કાંટે કાંટે અટકું છું ~ શૂન્ય પાલનપુરી કાંટે કાંટે અટકું છું ને ફૂલે ફૂલે ભટકું છું-!રંગ અને ફોરમની વચ્ચે મારી મહેફીલ શોધું છું. કોઇ રૂપાળા ગાલના તલ કે, કોઇ સુંવાળા જુલ્ફામાંપાગલ જઇને ક્યાં સંતાણું મુજ પ્રેમી દિલ? શોધું છું. જેમ વનેવન મૃગલું ભટકે, કસ્તૂરીની ખોજ મહીંએમ ...
ઋણ ~ લતા હિરાણી હું તારી ઋણી નથી પત્રથી મિલન સુધી પાંગરેલી ક્ષણોને સભર બનાવવા માટે હું તારી ઋણી નથી મારી ઊર્મિલતાને તારા ખોબામાં ઝીલી લેવા માટે હું તારી જરાય ઋણી નથી મને હંમેશા ક્ષિતિજ બતાવવા માટે હું તારી સ્હેજ...
પિયરને પાણીશેરડે ભુલાઈ ગયેલાં પગલાં રંગોળી પૂરતાં આડે હાથે મૂકાઈ ગયેલા ઓરતા સંજવારી કાઢતાં કાઢતાં ક્યાં વાળી મૂકેલી સાંજો ફળિયું લીંપતાં ગોરમટી માટીમાં આળખેલાં સપનાં ડેલીમાં ડાબે હાથે કંકુથાપામાં પોતાને મૂકી ચાલી નીકળવું : ગાઈ દેશે બધું રાવણહથ્થો પતંગ ઊડાડતાં...
વર્ષાની ધારણા કોણે આકાશથી અવનિને ઉર આ તાર સાંધિયા ?અંગુલિ વીજની કોણે આ ફેરવી શુષ્કતા વિદારતાં ગીત છેડિયાં ? … ગીતે એ થનથન નાચે છે મોરલાટહુકારે વન વન વ્યાપી રહ્યાંરૂમઝૂમ ઝરણાંઓ નાચતાંપર્વતના બંધ સૌ તૂટી ગયા….. ચારે તે આરે ભેટે...
મૂક વાતાયન મહીં ઊભી હતી શ્યામા. ગાલનાં અતિ સૂક્ષ્મ છિદ્રોથી પ્રવેશી લોહીની ઉષ્મા મહીં સૂતેલ આકુલતા નરી સૂર્ય સંકોરી ગયો. માધુર્ય જન્માવી ગયો. ઉન્નત સ્તનોને અંગુલિનો સ્પર્શ જેવો એવી સ્મૃતિ શી લોહીમાં થરકી ગઈ ! * ઉદરમાં અષાઢનું ઘેઘૂર આખું...
‘તમોને વીંધી ગૈ સનન’, અવ આ આમજનનેવીંધી રહે છે બાપુ ! સતત વરસોથી,પજવતી રહેતી,નીષ્ઠાનાં શીથીલ કરતી પોત; તમનેહણ્યા એનો ના રહે કંઈ વસવસો એટલી હદે ! વછુટેલી હીંસા સનન, ગણતી જે ત્રણ, તમેભરી રાખી હૈયે ! રુધીર વહ્યું તેને પણ અહોઝીલી લીધું સાદા, શુચી વસન માંહી; થયું હશેતમોને કે હીંસા તણી કશી નીશાની નવ રહે ભુમીમાં – જે મોંઘું ઉજવી રહી સ્વાતંત્ર્ય નવલું ! તમે તો ઉચ્ચારી દઈ ફકત ‘હે...
પ્રતિભાવો