રક્ષા શુક્લ ~ મુંઝારાના મહેલ

મુંઝારાના મહેલ વચાળે, સોડ અમે તો તાણી

પીડાના પટ્કૂળ પે’રેલી, હું જ મને અણજાણી

સંવેદનાના સળવળ જળ ને જળની આડે પાળા

બાકી સઘળું સજ્જડ સાબુત, હૈયાં થાતાં આળાં

કલરવમાં હું ક્યાંય હતી ના, વેરાને વેરાણી

મુંઝારાના મહેલ વચાળે, સોડ અમે તો તાણી……

કળશ કાંગરા મૌન, ઝરુખા મોભારા સુમસામ

શ્રાવણમાં પણ તરસ તરસ છે, હૈયે રાખી હામ

સંકેલો આ પાનેતરની ઘુઘરિયાળી વાણી

મુંઝારાના મહેલ વચાળે, સોડ અમે તો તાણી….. રક્ષા શુક્લ

સદીઓ જૂનો સ્ત્રીનો મુંઝારો, અકળામણ, પીડા અને જીવનમાં ફેલાયેલી વેરાનગી. જુદી જુદી રીતે રજૂ થતી અને તોયે ન્યાય ન પામતી સ્ત્રીની એ જ ઘવાયેલી અને ઘવાતી રહેતી સંવેદનાનું કાવ્ય..

પુરુષપ્રધાન સમાજમાં સ્ત્રીના જીવનની મુસીબતો સામે બાથ ભીડવાની લાચારીનું, અન્યાય સહેવાનું ને અરમાનોને કચડી નાખવાનું આ કાવ્ય એક આમ સ્રીની સદાકાળની મનોભાવનાને લઇને રચાયું છે.. અલબત્ત ક્યાંક હવે સૂરજ ઊગતો જાય છે. ભલે થોડા વિસ્તારમાં પણ હવે સ્ત્રી માટે નવો યુગ આવતો જાય છે, નવો સૂર્ય એના કિરણો પાથરતો જાય છે એનીયે નોંધ લેવી રહી. પણ એ 25 થી 30 % માટે કહી શકાય. હજી મોટો વર્ગ ઉપેક્ષાયેલો રહ્યો છે.

હવે જરૂરત છે, સ્ત્રીએ જ સ્ત્રીને ઓળખવાની.. પોતાની જાતને લેશમાત્ર પણ ઓછી નહીં આંકવાની.. પોતાના અસ્તિત્વને માટે સંઘર્ષ કરવાની… એ વગર પરિસ્થિતિ ક્યાંથી બદલાશે ?