પૂર્ણિમા ભટ્ટ ‘શબરી’ ~ બે ગઝલ * Purnima Bhatt

જે હતી મોઘમ, ગઝલમાં એ ક્ષણો ઢાળી નથી.

શું તમે એ એક પણ ક્ષણ મન ભરી માણી નથી?

કંઈ ક્ષણો વીતી હતી જે આપના સંગાથમાં,

છે હજુ મદહોશ, સરખી હોંશમાં આવી નથી.

સૂર્ય આથમવાની વેળા આભ લીપે લાલિમા,

મેં અધૂરી કોઈપણ પૂજા પછી રાખી નથી.

હાથમાં હું લઉં કલમ ને સ્પર્શ ઝીણું રણઝણે,

શબ્દને જીવંત કરવા કોઈ કસર બાકી નથી.

વાત જ્યાં હો રામની ત્યાં બોરનો પર્યાય ક્યાં?

ચીજ બીજી કોઈ શબરીએ કદી ચાખી નથી.

ક્ષણ પછી ક્ષણ તોડતાં થોડો સમય તો લાગશે,

અંચળો ફંગોળતા, થોડો સમય તો લાગશે.

મેં મને પૂરી હતી, સીમિત કરીને (કૌંસ)માં,

‘અવતરણ’માં લાવતાં, થોડો સમય તો લાગશે.

એક પથ્થરને મેં પૂજી, સ્થાપી તો દીધી મૂરત,

પ્રાણ એમાં પૂરતા, થોડો સમય તો લાગશે

શબ્દ મારાં ટળવળે છે હોઠ પર એના સતત,

મૌનને ઢંઢોળતાં થોડો સમય તો લાગશે.

આયનામાં તડ પડી ગઈ ‘ને થયા ચહેરા અનેક,

બિંબ સઘળાં જોડતાં થોડો સમય તો લાગશે.

ટેરવાં પર સ્પર્શ તારો જો હજુ ટહુક્યા કરે,

ટેરવાં  ખંખેરતા  થોડો  સમય  તો  લાગશે

હું મને ‘શીર્ષક’ સમજતી, માન્યતા ખોટી ઠરી,

‘હાંસિયે છું’ માનતાં, થોડો સમય તો લાગશે.