🔆રાજેશ વ્યાસ ‘મિસ્કીન’ ~ એક મુંઝારો🔆

એક મુંઝારો નિરંતર દેહમાં જોતો રહ્યો,
સાવ ભૂખ્યો ડાંસ અજગર દેહમાં જોતો રહ્યો.

બ્હાર શેરીમાં ભટકતો સાવ પાગલ શખ્સ એ,
આંખ જ્યાં મીંચું હું અકસર દેહમાં જોતો રહ્યો.

દેહ જો ના હોત એની થાત ઓળખ કઈ રીતે,
હું હંમેશાં દોસ્ત ઈશ્વર દેહમાં જોતો રહ્યો.

આમ ટીપું, આમ મોટા રણ સમો લાગ્યા કરું,
રોજ સૂકાતો સમંદર દેહમાં જોતો રહ્યો.

દેહ છે ત્યાં લગ બધા સંબંધ ને સંસાર આ,
હું બધા પ્રશ્નો ને ઉત્તર દેહમાં જોતો રહ્યો.

કોણ આ મિસ્કીન થઈને ઠોકરો ખાતું ફરે,
માંહ્યલો સાબૂત સદ્ધર દેહમાં જોતો રહ્યો.

~ રાજેશ વ્યાસ ‘મિસ્કીન’ (16.10.1955)

અધ્યાત્મ હંમેશા દેહથી પર જવાની વાત કરે. અને સત્ય એ પણ છે કે દેહ છે તો આપણે છીએ. એ દેહ વડે જ અંદરના દેવ સુધી પહોંચવાનું છે. પણ આ બધી વાત ઊંડા ચિંતનની છે અને અહીં અપ્રસ્તુત છે.

આ ગઝલને તપાસીએ તો કવિએ પૂરું દેહાયણ રચ્યું છે. દેહને દેખ્યો છે, તપાસ્યો છે, ટકોર્યો છે, તાપ્યો છે. દેહના પ્રશ્નોથી મુખ ફેરવ્યું નથી અને દેહની મર્યાદાઓ સામેય આંખ માંડીને જોયું છે. અને એ પછીયે દેહમાં કવિએ વિશ્વરૂપદર્શન કર્યું છે.

અલબત્ત કવિએ આખી પ્રશ્નોત્તરી મૂકી આપી છે. એમને કદાચ પ્રશ્નોનો ઉત્તર મળી ગયો હોય પણ ભાવકે જ્યાં એ પોતાનો પ્રશ્ન લાગે ત્યાં ચોક્કસ લડવાનું છે, ઉત્તર ન મળે ત્યાં સુધી…..