વિનોદ જોશી ~ ઝાડ એકલું જાગે * Vinod Joshi
ઝાડ એકલું જાગે ~ વિનોદ જોશી
ઝાડ એકલું અમથું જાગે,
બહુ એકલવાયું લાગે…
પવન પાંદડું સ્હેજ હલાવી પૂછે ખબર પરોઢે,
બપોર વચ્ચે બખોલનો બંજર ખાલીપો ઓઢે;
બંધ પોપચાં મીઠ્ઠાં શમણાં માગે,
બહુ એકલવાયું લાગે…
દળી દળી અજવાળું સૂરજ દડે ખીણમાં સાંજે,
હડી કાઢતી હવા ડાળ પર બેસી ટહુકા આંજે;
એક લ્હેરખી ઊંડા તળને તાગે,
બહુ એકલવાયું લાગે…
અંધારાને અભણ આગિયા પાડે પછી ઉઝરડા,
અદ્ધર આભે ઝગમગ ઝીણા ફરતા રહે ભમરડા;
રોજ માંહ્યલું જંતર ઝીણું વાગે,
બહુ એકલવાયું લાગે…
~ વિનોદ જોશી
પ્રકૃતિની વાત એકલતામાં કે એકલતા પ્રકૃતિમાં એવાં પરોવાઈ ગયા છે કે…. સમર્થ કવિ જ આવું પ્રયોજી શકે…. પ્રકૃતિ તો નિજાનંદે જ જીવે…. અને આ એકલવાયાપણું ભાવકને કેમ ઘેરી વળે છે? એ જ તો આવીને વીંટળાઇ વળતી કવિતા છે ને!
**
પ્રતિભાવો