🔆વિષ્ણુ પંડ્યા ~ કેવો દુર્લભ પિંડ🔆

*ગુલમહોર* 

કેવો દુર્લભ પિંડ છે તારો, 
વર્ષા-હેમંત-શિશિર 
કે વસંતનોય ના મોહ, ના માયા.
ના કોઈ આશ્વતીની એષણા.
તુજ આગમન 

તપતા મધ્યાહને, 
ભૂતળજલ સુકાઈ ગયા હોય, 
સૂર્ય તેના પ્રખર મિજાજમાં 
ને વૃક્ષ-વેલી-છોડની 
તૃષા  સંતપ્ત. 
આંખનું આંસુ હોઠ પરની પ્યાસનું 
એક જ બિંદુ બની જાય,..
ત્યારે તું આવે છે. 
ગ્રીષ્મના મધ્યાહને અને તપ્ત રાત્રીએ 
પ્રસરે છે અસ્તિત્વના મૂળ, 
ખીલી ઉઠે છે અનહદ રંગીન પુષ્પો, 
મારી અગાશીની સવારને 
રમ્ય કવિતામાં 
પરિવર્તિત કરી દે છે.. 
દરેક ડાળી સલામ આપે 
સ-સ્મિત ઝુકી ને, 
પૂછું છું તને- 
‘કયા પ્રિય પાત્રની છલકતી સ્મૃતિ 
આટલું ખીલવે છે તને, મિત્ર” 
કે પછી તું યે અસીમિત વેદનાનું જ સંતાન ? 
ને આ હાસ્ય પણ…… વિષ્ણુ પંડ્યા

દિવ્ય ભાસ્કર > કાવ્યસેતુ 186 > 19 મે 2015

રતુંબડો વૈભવ – લતા હિરાણી

તપતા તડકાની સામે આ ખિલખિલ હસ્યા કરતા ગુલમહોરના રતુંબડા વૈભવને જોઈ એને છાતીની બખોલમાં ભરી લેવાનું મન થાય ! જો એવું થઈ શકે તો પંડનો તડકો સાવ ઓલવાઈ જાય ! આગ તો બધે જ છે, સંતાપ પણ રહેવાનો, પણ ગુલમહોરના પાંદડાની જેમ, એની ડાળીઓની જેમ એ છુપાઈ જાય !

ગુલમહોરના ફૂલોને જોઈ પારેવાનું ઘૂ ઘૂ વધારે ઘેઘૂર બનતું હશે ! સડકની જડતા ઓગળવા માંડતી હશે ! રસ્તો ખુદ ડાળીએ વીંટળાવા વ્યાકુળ બની જતો હશે ને રાહદારીઓની તરસી આંખોમાં ચમકતા ફૂલોનો રંગ ધોધમાર વરસતો હશે ! જો કે આ બધાની ગુલમહોરને ક્યાં પડી છે ? એને ખીલવા સિવાય બીજો કશો ઉદ્યમ નથી. કોઈ મોહ-માયા એને સ્પર્શતા નથી. એ એના રંગોને, એની સુંદરતાને ઠાલવે જાય છે, કોઈ ઝીલે કે ન ઝીલે ! એ મુગ્ધ છે, પોતાના હોવા પર. કોઇની નજરની એને પ્યાસ નથી… કોઈના આશ્વાસનની એને આશ નથી.. ઋતુની રગ એ જાણે છે અને માણે છે. વાયુનો મિજાજ એને અખરતો નથી. એ સંપૂર્ણ છે, એના અસ્તિત્વના મૂળ ઊંડા છે, ફેલાયેલા છે, ધરતીની માટીમાં ઓળઘોળ થઈ ધરબાયેલા છે. એ શક્તિ એની અંદર વહે છે ને એની ચેતના એને આકાશ તરફ વિસ્તારે છે.

કવિનો આ ફૂલો, આ ઋતુ તરફનો લગાવ એમના શબ્દોમાંથી નીકળીને ભાવકના મન સુધી દોટ મૂકે છે. ફૂલોના રંગોની જેમ ભાવકને રસળે છે. બાથ ભરીને લઈ જાય છે એવી આબોહવામાં કે જ્યાં સંવેદના લૂમેઝૂમે ફૂલીફાલી હો.. બેય આંખોમાં આકાશ ભરી લેવાનો અનુભવ અને એય જ્યારે એ છાતી પર ઝળૂંબતું હોય ત્યારે ! જી હા, વાત

ખુલ્લા આકાશ નીચેની અગાશીની ભવ્યતાની છે. અગાશીમાં નીંદરની મહેફિલ જેણે માણી હોય એ જ જાણે ! તારાઓની રંગોળીમાંથી નીકળી રુમઝુમ કરતી ઊંઘ આંખમાં આવી પહોંચે ત્યારે કવિતા જેવા સપનાઓનો પ્રદેશ સાવ હાથવગો બની જાય ! ઊઘડતી સવાર સુગંધના દેશનો પ્રવાસ કરીને આવી હોય, નમણાશ ને કુમાશ બેય હાથે લુંટાવતી આવી હોય ત્યારે નીંદરભર્યું ભીનું મન એને ઝૂકી ઝૂકીને સલામ આપે.

ભલે સલામ આપતું હોય પણ મન તો મન છે. ગુલમહોરી પ્રભાતી વાતાવરણના કણ કણમાં હળવાશ ઠાંસી ઠાંસીને ભરી હોય ત્યારેય મન સવાલ વગરનું ન જ રહી શકે. પૂછી બેસે, ‘કોની સ્મૃતિ તને આટલું ખીલવે છે દોસ્ત ? કઇ યાદ તને એટલું છલકાવે છે કે ખજાનો લુટાવવો હોય એમ પૂરબહાર ઊઘડવાનું તને મન થઈ આવે છે ?’ ઉત્તરમાં ગુલમહોરના ફૂલોએ માત્ર અને માત્ર હાસ્ય વેર્યું હોય ! એની પાસે શબ્દો ક્યાં છે ? એને એની જરૂરેય ક્યાં છે ? આખું વૃક્ષ જ્યારે હસે ત્યારે એની ખરબચડી ડાળીઓ ઢંકાઈ જાય, ક્યાંક સુકાવા આવેલું પાંદડું નજરેય ન ચડે ! ગુલમહોરનું તો એ જ કર્મ ! તોય મન એના સંશયના પ્રદેશને અડી જ આવે. ‘વેદના તારી પાસે પણ ખરી ?’ સ્વનું  સૃષ્ટિ સાથે અનુસંધાન માનવી ન ભૂલી શકે. કોઈપણ સંજોગોમાં.. ચાહે હાસ્ય હોય કે વિષાદ ! આંગળીઓ એને સ્પર્શવા મથે ને મન એના માહોલમાં ક્યારેક મહાલવા, ક્યારેક અથડાવા …     

🙏🏻આપ ‘કાવ્યવિશ્વ’ના નિયમિત મુલાકાતી છો એનો આનંદ છે. સાઇટના આ નવા સ્વરૂપમાં આપને ફરી subscribe કરવાનું રહેશે. એટલો સહકાર જરૂર મળશે. આભાર.  આપના પ્રતિભાવો આનંદ અને ઉત્સાહ આપશે. આભાર. – સંપાદક🙏🏻