સંજુ વાળા ~ બે ગઝલ

🌸

*ભૂલી ગયો છે*

ગરબડ ‘ને ગોટાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે
માણસ ધોળા-કાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

ગલી ગલીનું બચ્ચેબચ્ચું
પોપટ પોપટ કહી પજવે છે
કોઇ બિચારો માળામાંથી
બ્હાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

ઘરથી મંદિર, મંદિરથી ઘર;
સર્કિટ જેવું જીવ્યા કરે છે
એ માણસ કુંડાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

રાતું – પીળું ગાતા એક
ફકીરનું નિદાન થયું કે –
ગુલમ્હોર – ગરમાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

જોશી-જાદૂગરના ચરણે
પરખ-પાસવર્ડ શોધે છે, એ-
ભીતર ભીડ્યા તાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

નથી જવાતું ઉપર કે ના
પાછો નીચે ફરી શકે છે
વિકટ કોઇ વચગાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

પદ-પ્રતિષ્ઠા, જ્ઞાન-ગરથના
સામે પલ્લે ગઝલ મૂકી, તું
સમજણ નામે શાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

ખબરદાર, આ ચેતવણી છે :
સ્હેજે ના અનુસરશો એને
સંજુ, સંજુ વાળામાંથી
બહાર નીકળવું ભૂલી ગયો છે

~ સંજુ વાળા

મશીન જેવું જીવન જીવતા માનવીની કથા….. જીવન જીવવાનો આનંદ ખોઈ બેઠા માણસની વ્યથા….. કેમ જીવવું ? – નો જવાબ ભૂલી ગયેલા ઈન્સાનની કહાની….. સ્વાર્થ ખાતર તમામ નીતિ-નિયમો નેવે મૂકી ચૂકેલા આદમીની વાર્તા……

🌸

*ત્રુઠા… ત્રુઠા*

વિચારને વલોવી કરે પ્રયત્ન જૂઠા
એ તીર હોય તો પણ છે જન્મજાત બૂઠાં

જરાક ઝીણવટથી તું કાન માંડી જો, તો
તનેય સંભળાશે બબડતાં બેઉં પૂઠાં

જગત છે કાચનું ઘર, સૌ ચીજ કાચની આ-
છે પોત તારું – મારું ય કાચ મુઠ્ઠેમૂઠા

હો પાંખની પ્રતીતિ ‘ને આભ માટે ઝંખા
હું શોધવાને આવ્યો છું પંખી એ અનૂઠાં

સ્વભાવગત્ ફકીરી મિજાજનો મહોત્સવ
એ રેવડી ય પામીને બોલે ત્રુઠા… ત્રુઠા

~ સંજુ વાળા

ચાહે કવિતા કે બીજું કશુંય… જ્યારે સહજ ન હોય ત્યારે એ કૃત્રિમતા બુઠા તીર જેવી બની રહે છે…. બસ આ વિચારથી આ મિજાજથી ગઝલ શરૂ થાય છે ને ઉત્તમ શેરની હાર ઉતરે છે…. ભાવક ત્રુઠા ત્રુઠા ….