🔆હરદ્વાર ગોસ્વામી ~ રાત પડે🔆

🍀🍀

*પંથ નિહારું*

રાત પડે
તારા આવે
અને તારા આવવાની તૈયારીઓ
હું શરૂ કરી દઉં છું

આયખાનાં આંગણે દીવા પ્રગટાવું
દિલના દરવાજે તોરણ લટકાવું
રોમેરોમની ચાદર બિછાવું
હોઠના હીંચકે ઝૂલતાં ગીતને ઠેસ મારું
ફેલાયેલી બાંહોના તકિયાને બરાબર ગોઠવું
ઊંબરાને ઊંચકીને શેરી સુધી લઈ જાઉં
આંખોને છજે તાકી લઉં દૂર ક્ષિતિજ સુધી
અડવાણા પગને તારા રસ્તાની લાલચ આપું
જૂઈનાં ઝૂમખામાં ચાંદનીને ગોઠવું
મનના ઓરડામાં સ્મરણની ચાદર પાથરું

અને અંતે
સવાર પડતાં
સૂર્યને સુવડાવી દઉં

ફરી રાત પડે
તારા આવે
અને
તારા આવવાની તૈયારીઓ
હું શરૂ કરી દઉં છું …

~ હરદ્વાર ગોસ્વામી 

પ્રતીક્ષા સૌથી અઘરી પરીક્ષા છે. પ્રતીક્ષા પળોને યુગોમાં બદલી શકે છે. ઘેઘૂર વનને રણમાં પલટાવી શકે છે. ઉછળતા દરિયાને કે ધસમસાટ વહેતી નદીને ખાબોચિયું બનાવી શકે છે. ખાબોચિયામાં એ નદી કે દરિયો પણ ભાળી શકે છે. એ માત્ર કલ્પનાની દુનિયામાં વિહરે છે. એને જેની જરૂર છે એ સિવાયનું બધું જ એના માટે અર્થહીન બની જાય છે, બેસ્વાદ કે ફિક્કું બની જાય છે. એ એક વ્યક્તિ સિવાય આખી દુનિયા હોવાનો કોઈ મતલબ નથી રહેતો. મિલન થાય છે ત્યારે પણ એ બે વ્યક્તિ સિવાય દુનિયામાં ક્યાંય કશું હોતું જ નથી..    

અહીં તો કદાચ ચિર વિરહની વાત છે. વિરહિણીની વ્યથા વર્ણવી છે. કાળી ઘેરી રાતમાં આશાના ચમકતા સિતારાઓ ચમકવા માંડે અને પ્રિયતમની પ્રતીક્ષાની ઘડીઓ શરૂ થઈ જાય છે. આયખાના આંગણે ઈંતઝારના દીવા પ્રગટે છે. પ્રતીક્ષાનાં તોરણ આંખે અને દિલના દરવાજે લટકાવીને એ બેઠી છે. મનનો ઓરડો સજાવ્યો છે.

સજાવટના પ્રતીકો મિલનની આતુરતાને તીવ્ર રીતે વ્યક્ત કરે છે. રોમેરોમ પ્રિયની પ્રતીક્ષામાં રણઝણે છે. પ્રિયતમનાં આલિંગન માટે બાંહો ફેલાયેલી છે, ભેટવા માટે દિલ આકુળવ્યાકુળ છે. મનમાં મિલનનું ગીત ગૂંજે છે. ગીતના શબ્દો હોઠેથી સરવા તડપે છે. ઊંબરે ઊભીને સાજણના બોલ સાંભળવા ઉત્સુક સ્ત્રી ઉંબરા અને શેરી વચ્ચેનો ભેદ ભૂલી જાય છે. આંખમાં, મનમાં, હૃદયમાં એક જ છબી ચીતરાયેલી છે. આંખો એને જ શોધે છે અને આ શોધ એના  ઊંબરાને ક્ષિતિજ સુધી લંબાવી દે છે.

કેટકેટલી આશાઓ અને અરમાનો ભર્યા છે ! કેટકેટલી રીતે એ વ્યક્ત થાય છે ! પગ ભલે અડવાણા રહ્યા એને પ્રિયતમના રસ્તાની લાલચ મળશે તો એ દોડવા લાગશે. જૂઈના ઝૂમખામાં ચાંદની ગોઠવીને, સ્મરણોની ચાદર પાથરીને કોણ બેસી રહ્યું છે ? પણ અફસોસ… આ બધાનું કોઈ ફળ નથી… પ્રિયતમ આવ્યો નથી ને કદાચ આવવાનોય નથી. કાવ્યમાં આ કલ્પન બહુ સુંદર છે. પ્રેમિકા કહે છે, અંતે સવાર પડતાં હું સૂર્યને સુવડાવી દઉં છું. જો એ ન મળે તો આ સૂર્યના પ્રકાશની શું જરૂર છે ? જીવનમાં અંધારું ને નિરાશા જ છે… પણ એ દિવસભર માટે જ.. હૈયું એમ આશા છોડે એમ નથી. ફરી રાત પડે છે ને એ ફરી પ્રેમીની પ્રતીક્ષામાં ડૂબી જાય છે….

અહીં બંને અર્થમાં ‘તારા’ અને ‘તારા’ સરસ ચમત્કૃતિ ઊભી કરે છે.