લતા હિરાણી ~ મારી પાસે

મારી પાસે એક સૂરજ છે

મારો પોતાનો

સંતાડેલો

અંદર જ્યારે કશું જ ન બચે

સાવ અંધારું થઈ જાય

ત્યારે

હું એને પેટાવું છું

ને

એની હૂંફ રેલાઈ જાય છે

પગથી માથા સુધી

એના તડકાના ટુકડાઓની

ચાદર ઓઢી

હું નિરાંતે સુઈ જાઉં છું

ઘસઘસાટ

પડખું ફરી

ઘોર અંધારી રાત તરફ… 

~ લતા હિરાણી

*****

પ્રકાશિત > શબ્દસૃષ્ટિ > 4-2014

ગુજરાતી કવિતાચયન 2014