વિનોદ જોશી ~ કારેલું * Vinod Joshi
કારેલું…… કારેલું
મોતીડે વઘારેલું,
સૈયર મોરી , મેં ભોળીએ ગુલાબજાંબુ ધારેલું.
આંજું રે હું આંજું , ટચલી આંગળીએ દખ આંજું,
નખમાં ઝીણાં ઝાકળ લઇને હથેળિયુંને માંજું;
વારેલું… વારેલું… હૈયું છેવટ હારેલું,
કારેલું…… કારેલું…….
સૈયર સોનાવાટકડીમાં પીરસું રે સરવરિયાં,
અઢળક ડૂમો અનરાધારે ઢળી પડે મોંભરિયાં;
સારેલું… સારેલું …આંસું મેં શણગારેલું,
કારેલું…… કારેલું…….
આંધણ ઓરું અવળાં સવળાં બળતણમાં ઝળઝળીયાં,
અડખે પડખે ભીના ભડકા અધવચ કોરાં તળિયાં;
ભારેલું…ભારેલું … ભીતરમાં ભંડારેલું,
કારેલું…… કારેલું…….
~ વિનોદ જોષી
કેવાં કેવાં પ્રતીકો લઈને આવે છે આ કવિ ! ટચલી આંગળીએ દખ આંજતી નાયિકા વિરહમાં આકળવિકળ થઈ ગઈ છે…
લોકગીતના લહેકાઓ આંજી કવિ ગીતને ભાવકની અડખે-પડખે ને ભીતર સુધી ભંડારી દે છે… આ હિલ્લોળ નાયિકા સાથે સંધાન સાધી દે છે….
*****
જૂનું એટલું સોનું….
કવિ એ કારેલું સમ પ્રાસમાં વઘારેલું, ધારેલું, વારેલું, હારેલું, સારેલું, શણગારેલું, ભારેલું, ભંડારેલું, શબ્દોનો લય ગીતને સંગીતમય બનાવે છે.